വാന്‍ഗോഗിനെ ആരാധിച്ചിരുന്നെങ്കിലും,
അന്ന് എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് നിറങ്ങള്‍ ഇല്ലായിരുന്നു....
നെരൂദയെ ഞാന്‍ വായിച്ച്ചിരുന്നെങ്കിലും,
ഭാവനകള്‍ക്ക് ചിറകുകള്‍ ഇല്ലായിരുന്നു ....
ഒന്നാം വര്‍ഷ ബിരുദ ക്ലാസ്സില്‍ ശിവശങ്കരന്‍ സാര്‍
വര്‍ണ്ണിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നത് സീതയുടെ പര്‍വ്വം ആയിരുന്നില്ലാ,
ലജ്ജിച്ചു മുഖം കുനിച്ചിരുന്ന പെണ്‍ തരുണികള്‍ , .
അവസാന ബഞ്ചില്‍ അവരെയും നോക്കി
കണ്ണുമിഴിച്ചിരുന്ന ഞാന്‍ ..
മനസ്സില്‍ കുറിച്ചിട്ട വരികള്‍ ,
എന്‍റെ ആദ്യത്തെ സൃഷ്ടി..
" നിങ്ങള്‍ എന്തിനു എന്‍റെ നേരെ മുഖം തിരിക്കുന്നു,
നിങ്ങളെ ഭക്ഷിക്കാന്‍ മാത്രം വിശപ്പെനിക്കില്ലാ
ഒരിക്കല്‍ എനിക്ക് വിശക്കും ,
അന്ന് ഞാന്‍ വാവിട്ടു നിലവിളിക്കും ... !!!
നെയ്യൊഴിച്ച് താളിച്ച ചോറുരുളകളെക്കാള്‍
എനിക്കിഷ്ടം
വലിച്ചെറിയപ്പെട്ട ..!!
കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പിട്ട
പാഴ് വറ്റുകള്‍ ആണ് ..
അല്ലെങ്കില്‍ ,
എന്നോടൊപ്പം വരൂ നമുക്ക്
പട്ടിണി കിടന്നു മരിക്കാം "
ആശംസകള്‍
ReplyDelete@സ്വപ്നസഖി...
ReplyDeleteThnx.
സജി... നിന്റ്റെ എഴുത്തിന്റെ നോവ് ഞാനറിയുന്നു.
ReplyDeleteഎഴുത്ത് നിര്‍ത്തരുതു.
ആശംസകള്‍